"Qələm" yunan sözüdür. Latın və yunan dillərində “kalamos” kimi işlənən bu söz qədim yunan mifik obrazlarından birinin adı olmuşdur.
Yunan mifologiyasında Məander çayının tanrısı Miyandrosun oglu Kalamosun acı taleyindən qələmin qəm və kədərlə əlaqələndirilməsini görürük. Dostu Karposu çox sevən Kalamos onunla birlikdə Məander çayını ötüb keçməyi mərcləşir. Amma Karpos çayda boğulub ölür.
Qalan ömrünü çay kənarında peşmançılıq və dərd içərisində keçirən Kalamos qamışa dönüb kədərli mahnılarla Karposun taleyini ağlayır.
Beləliklə də, qələmin qəmli eşq hekayələrinin, nəğmələrinin tərənnümçüsü olmasının əsası hələ mifik düşüncədən qoyulur. Təsadüfi deyil ki, sufi şerində qamışdan hazırlanmış qələm və ney metafor kimi Haqq aşiqini bildirmişdir.
Başı aşağı dayanıb ucundan mürəkkəb damızdıran qələmə klassik ədəbiyyatda müxtəlif vəsflər verilmiş, o, “iffət sahibi”, “rükü edən”, “səcdə qılan”, “gözü yaşlı” və s. adlandırılmışdır