Əziz və sevimli Anam!

Doğum gününü təbrik edir, sağlıqlı həyat, qayğısız gün-güzəran arzulayır, nəvələrinin xeyir işlərində bolluca rəqs etməyini diləyirəm!

Təəssüf ki, doğum günündə yanında deyiləm. Son 10 ildə dördüncü dəfədir ki, məhbəs divarları arasından təbriklərimi çatdırmağa məhkumam.

Yadındadırmı, 2018-ci ilin bu günündə məhbəsdən zəng edib, ürək sözlərimi çatdırmışdım. “Ana, kaş keçmişə dönməyə imkan verən “zaman maşını” olaydı, əlimdən bərk-bərk yapışıb, İrəvan şəhərindəki zooparka, sirkə, kinoteatra, Zəngibasardakı hovuza aparardın…”, - deyə uşaqlıq illərimin xiffətini çəkmişdim.
Sən də əvəzində, “Üfülü, sən yenə də mənim üçün balaca bəbəsən. İnşallah, tezliklə azadlığa çıxarsan, İrəvan mümkün olmasa da, Bakıdakı sirkə, zooparka, kinoteatra apararam…”, - deyə gülmüşdün.
O zaman məni də xeyli güldürmüşdün.

Əziz və sevimli Anam!
Bu sətirləri yazarkən bir saata yaxın qələmi kənara qoyub, fasiləsiz olaraq, sənin barəndə düşündüm. Köhnə məhəlləmizin yaxınlığındakı yarmarkada baş verən “kələm söhbətini” xəyalımda elə hey təkrar-təkrar canlandırdım. Bir zamanlar dərs verdiyin internatda bəzən səninlə bərabər səhərdən axşamadək qalmağımı, 90-cı illərin əvvəllərində birlikdə bazarlığa getməyimizi, “Nəsimi bazarı”nda şuluqluq salmağımı, sənin möhkəm əsəbiləşməyini, başını dəng eləyəndən sonra məni və uşaqlıq dostlarımı Pirşağıdakı çimərliyə aparmağını, dəcəl yoldaşlarımla birlikdə 11-ci binanın yaxınlığındakı apteki yandırmağımı, məni həftələrlə məhəlləyə buraxmamağını, orta məktəb müəllimlərimin davamlı şikayətlərini, daha nələri-nələri düşündüm…
Bəzən xoş, bəzənsə acılı həyat hekayələrini dönə-dönə vərəqlədim. Təbii, bütün mənfi xüsusiyyətlərə görə yalnız və yalnız özümü – nənəsinin və babasının son dərəcə ərköyün böyüyən “Üfülü”sünü qınadım.

Sonradan qazandığım hansısa müsbət tərəflər varsa, yalnız və yalnız sənə borcluyam. Yeniyetməlik və gənclik illərimdə ədalət, haqq və vicdan barədə usanmadan öyüd və dərs verdin, sevimli Anam!
44 yaşım var, ömrümün əhəmiyyətli hissəsində səni incitmişəm, zülmə, əzaba, həsrətə düçar eləmişəm. Lakin bircə dəfə də olsun, üstümə gəlməmisən, “ufuldamamısan”, deməmisən ki, “bəsdir, yetər!”. Tam əksinə, daim yanımda, arxamda olub, idealist dəyərlərə təhrik etmisən. “Qorxma, Üfülü!”, “Ədalətli ol, Üfülü!”, “Cəsur ol, Üfülü!” – səndən bunları eşitmişəm.

Əlbəttə, bu məqamda mənim üçün bənzərsiz stimul və ibrətamiz olan 4 çağırışını göstərməyə bilmərəm:

1. 2015-ci ilin dekabrı idi. Bəyanatla çıxış edib, prokurorluq orqanlarından ayrılmışdım. Daha əvvəl bu niyyətim barədə heç kəsi, o cümlədən səni də xəbərdar etməmişdim. Həyat və fəaliyyətimi kəskin dəyişən bu informasiyanı mediadan oxuyar-oxumaz Bakıdan Zərdaba zəng eləyib demişdin: “Bildiyim Üfülü elə belə də eləməliydi. Səninləyəm!”

2. 2016-cı ilin sentyabrı idi. 9 il müddətinə azadlıqdan məhrum edilməyim barədə xəbəri Məkkədə Həcc ziyarətində olarkən aldın. İki gün sonra telefonla danışa bildik. Sən yüksək səslə dedin: “Səninləyəm, Üfülü! Qəti təşvişə düşmə! Davam elə!”

3. 2020-ci ilin yayı idi. Gecə saatlarında xeyli vətəndaş Bakının mərkəzində toplaşıb, “Qarabağ yürüşü”nə başlamışdılar. Həmin vaxt Bilgəhdə idik. Mən avtomobilə əyləşib, paytaxta tələsdim. Sən isə təkid elədin: “Bu vaxt mənsiz gedə bilməyəcəksən, mütləq bərabər getməliyik”. Ana-bala şəhərin mərkəzinə çatdıq, Hökumət Evinin qarşısından Milli Məclisin önünədək yürüdük. Yolda dedin: “Üfülü, elə elə ki, müəyyən etdiyin prinsiplər poladlaşsın. Tam şəkildə arxandayam!”

4. Günün birində növbəti dəfə “karsa” salıb, möhkəmcə əzişdirmişdilər. Deyəsən, 2017-ci il idi. İlk görüşümüzdə başıma gətirilənləri sənə danışmalı oldum ki, cəmiyyətə çatdırasan. Həmin gün sən ayağa qalxdın, ətrafa qışqırdın: “Mənim oğlumu məhv edə bilərsiniz, amma sındıra bilməzsiniz! Oğlum, bura bax, yarımçıq qalmış məqaləni – “Hüququn qətli”nin üçüncü hissəsini bitir, yayaq. İndiki halda, ən yaxşı cavab bu olar!” Bundan sonra da təkbaşına aclıq aksiyasına başladın. Telefon danışığı zamanı dedin: “Möhkəm olmağa məhkumsan, oğlum!”

Mənim qürurlu, cəsarətli və möhtəşəm Anam!
Çətin dövrdə ailəmizin ağır yükünü təkbaşına, heç bir dəstək ummadan çiyinlərində daşıyan fədakar Anam!

Ürəyim çox doludur, amma çox uzatmayım. Bilirəm ki, onsuz da bu sətirləri oxuyarkən ağlayırsan, ağrıyırsan, həsrətimi çəkirsən…
Sevimli Anam, bu an gözlərindəki o yaşları öpürəm, bağrıma basıram… Bir daha təbrik edirəm, sağlıqlı və firavan həyat diləyirəm!
Bəlkə də düzgün şəkildə yazmadığım belə təbrik mətninə görə məni əfv elə…
Qələmi yerə qoymamışdan əvvəl dustaq yoldaşlarıma dedim: “Mən anamı intəhasız şəkildə sevirəm!”

Bununla kifayətlənməyib, kameranın qarşısındakı sərçələrə, hörümçəyə, tarakanlara, milçəklərə, ağcaqanadlara səssizcə xitab elədim: “Ey canlılar, Tanrı sizi analarınızdan ayırmasın! Mən anamı çox sevirəm…”