Dünya siyasi tarixi aksiomatik bir həqiqətə dəlalət edir: xalq nifrəti monarxiyaları məhv edib, imperiyalar çökdürüb, diktatura devirib, müstəmləkələr azad edib, müstəqillik qurub. İstədiyiniz qədər faktlar var.
Bu gün bir-birlərinə qarşı nifrət, erməni siyasi platformalarında, sosial şəbəkələrdə, mediada yayılır, siyasi mübarizəni dəyərdən salır, dövlət qurumlarını dağıdır. Diqqətçəkən və təhlükəli olan odur ki, Paşinyan siyasi sistemə nə qədər itaət edirsə, o qədər də ictimai həyatda nifrət oyadır.
“168.am” nəşrində dərc olunan məqalədə qeyd olunur ki, bu gün Ermənistanda baş verənlərin, yumşaq desək, heç bir siyasi elm nəzəriyyəsi və ya praktik reallıqla heç bir əlaqəsi yoxdur, çünki Ermənistanda siyasi bir mübahisə, yeni bir siyasi mədəniyyətin formalaşması barədə düşünmək və ya xəyal etmək yersizdir, çünki bu mif Ermənistanda hökuməti konstitusiya quruluşunu devirərək Paşinyan rejimini ələ aldığı gündən etibarən partlayıb.
“İstənilən halda, hər hansı bir siyasi qüvvənin vəkili rolunu oynamağa çalışmadan, sadəcə qeyd edək ki, bir neçə gün əvvəl parlament salonunda Ermənistanda Təhsil və Elm, İdman və Mədəniyyət naziri Arayik Harutyunyanın davranışı onun sinizmindən bəhs xəbər verdi, məşhur “bizə qarşı oyun yoxdur” iddiasını bir daha təsdiqlədi.
Parlament tribunasından super nazirliyin rəhbərinin tənqidlərə cavab olaraq, 40 illik keçmiş tarixi xatırlatması işi heç bir zəif cəhətə sahib deyil, bu ən azı Arayik Harutyunyanın rəqiblərinə qarşı güclü əks arqumentləri olmadığı təəssüratını göstərir, onların ittihamlarına cavab vermək üçün belə ucuz bir manipulyasiya hiyləsindən istifadə edir.
Diqqət çəkən məqam budur ki, əgər Paşinyan “Təhsil və Elm Naziri ilə razılaşmamaq çətindir” deyərək səhifəsində məsələni “çiçəkləndirməsəydi”, belə bir reaksiya görməzdi, bununla da Harutyunyanın davranışı unudula bilərdi. Paşinyan Harutyunyanı bu cür üsullarla qorumağa çalışarkən, dolayı yolla savadsız davranışları, siyasi rəqiblərə qarşı yolverilməz iş tərzini, nifrət, kin, dözümsüzlük təbliğ etməsi qətiyyətlə qəbuledilməzdir”, - deyə nəşr yazıb.
Əslində, müasir diktatura olmayan ölkələrdə əhəmiyyətli bir məqam hökm sürür. Dövlət başçısı (prezident və ya baş nazir) öz vəzifəsinin və ya ümumiyyətlə “ofis” olaraq adlandırılan qurumunun yükünü, dəyərini əzəmətini başa düşür və rəqibləri ilə münasibətdə ayrıntılara, hər şeyi şəxsiləşdirməyə, qadın kimi keçmişə dair şayiələri ortaya çıxarmağa, istifadə etdiyi, ortağı olduğu, sonra düşmənə çevrildiyi insanlara qarşı, dövlətin rıçaqlarının verdiyi imkanlardan yararlanaraq, ləkələmək, çirkləndirmək və adi bir şeytan adlandırmaq üçün istifadə edilməsinə yol vermir.
“Əslində elə bir vəziyyət yaranıb ki, özünü “demokratiya beşiyi” elan edən ölkə lideri, həmin ölkənin “inqilab lideri olan” ideoloqu vəzifəsini bu dərəcədə alçaldır, davamlı olaraq müxaliflərin çirkli paltarlarını günəş altına sərən gündəlik məişət səviyyəsinə enir.
Bütün bunlardan sonra belə nəticəyə gəlmək olar ki, hakimiyyət üçün bu keyfiyyətdəki müzakirələr xoş gəlir, onlar rəqibini alçaltmaq, şəxsi təhqirlərə əl atmaq istəklərini gizlədə bilməzlər.
Bütün bunlar, dərhal iki “inqilabçı liderin” dəbdəbəsini və yoxsulluğunu ictimaiyyət qarşısına çıxarır, onların ictimai dalğa və manipulyasiya hiyləgərliyi sayəsində hakimiyyətə necə gəldiklərindən xəbər verir və bir saniyə içində xəyanət edib öz vədlərini və prinsiplərini necə unutduqlarını, gerçəklikdən qopmuş inqilabçı olduqlarını dərhal xalqa göstərir”, - deyə məqalədə bildirilib.