Bu gün Qubad müəllimlə Kürdəxanı Təcridxanasında görüşdüm. "Görüşdüm" demək doğru olmaz, çünki aramızda şüşə baryer vardı və biz yalnız telefonla ünsiyyət qura bilirdik.
Görüşümüz 30 dəqiqə çəkdi və bu müddətdə Qubad müəllimin arxasından tez-tez sağa-sola keçən bir hərbçi diqqətimizi cəlb edirdi. 27-ci dəqiqədə həmin hərbçi Qubad müəllimdən danışığı yekunlaşdırmağı tələb etdi. Qubad müəllimin sərt reaksiyasından (mənim 4 saatadək görüş hüququm var) sonra uzaqlaşsa da, 3 dəqiqə sonra yenə peyda oldu. Bu dəfə ürkək halda görüşü (daha doğrusu, telefon əlaqəsini) yekunlaşdırmağı xahiş etdi.
Qubad müəllimin gözlərinin altı tuluqlanıb, şişkinlik hələ də çəkilməyib.
Çox güman ki, bu böyrəklərindəki problemlərdən, havasızlıq və hərəkətsizlikdən qaynaqlanır.
Qalxanabənzər vəzidəki (zob) dəyişikliklər artıq gözlə müşahidə edilə bilən səviyyəyə çatıb. Düyünlər öz işini görür, qardaşımda sinir sisteminin pozulması əlamətləri müşahidə olunur.
Qan təzyiqi, şəkər və ürək döyüntüsü hələ də normallaşmayıb
Üstəlik gecələr kamerada işıqlar söndürülmür. Bu vəziyyət onsuz da əsəbləri pozulan qardaşımın normal yatmasına imkan vermir. Bu da gün ərzində xroniki yorğunluğa və başağrılarına səbəb olur. Bir daha əmin oldum ki, gecələr işıqların yanılı saxlanılması qardaşıma qarşı fiziki işgəncə vasitəsidir.